Bu Blogda Ara

12 Nisan 2012 Perşembe

Otobüsler

Yurdun AŞTİ’nin hemen yanında olmasının bazı faydaları var. Mesela balkona çıkıp yağan yağmuru, sigaranın dumanını ve bir anlık aynı yerde buluşup sonra farklı şehirlere dağılan otobüsleri izlemek. Ortak bir yerde buluşup da buluştukları yerden başka birlikte gidecek hiçbir yerleri olmayan insanları izler gibi. Kalmaya çalışırlar AŞTİ’de. Fakat her perona girdikten sonra, artık terminalin dışı haricinde gidecek yer kalmamıştır. Acı çektirirler kendilerine, alışkanlığın etkisi ve kendi motorlarının sesine benzer bir ses bulamayacakları korkusuyla, ayrılmak istemezler. Sonuç hiçbir zaman değişmez, ayrılırlar. Biri Mardin’e, diğeri Tekirdağ’a. CD çalarlarında aynı şarkı, Bir Veda Havası ve o sözleri… Kalacak tüm izlerin hayatımda. Gittikleri yerden de zevk alamazlar AŞTİ’nin hatırasıyla. Diğer otobüsler onu hatırlatır, plakalarına doğrultunca farları, bir anlık umudun heyecanlandırdığı benzinin her damlası motordan olabildiğince uzağa kaçmaya çalışır ve sürüklenip durur otobüsler şehirden şehre, insanların sürüklendiği gibi ilişkiden ilişkiye. Aslında ilişki lafı da çok garip. Sıradanlaştığından mı? Seni seviyorum’un, aşk’ın uymadıkları yerde kullanılması gibi. Mesela şöyle desek, merhaba Aslı ben sana seni seviyorum diyemem ama seninle zaman geçirmek hoşuma gidiyor. Bence çok daha güzel olurdu. En azından benim için faydası olurdu, her seni seviyorum dediğimde ya da aşk kelimesini kullandığım zaman defalarca düşünmek zorunda kalmazdım. Ya da bir insan bunları her uymayan durumda kullandığında gözlerimi ona dikip nasıl kafasını yeniden dizayn edeceğimi hayal etmezdim. Bilmiyorum, belki de ben bu kelimeleri her kullandığımda pişman olduğum için böyledir. Her söylediğimde, seviyor muyum diye kendimi sorguladığım için böyledir belki. Neyse, otobüsler güzeldir. Dört tekerleğini ve metal aksamını saymazsak bizden çok da farklı değiller zaten.

25 Mart 2012 Pazar

Kadıköy

Kadıköy'de güne başlamak vardı şimdi. Erkan abi'nin yerinde içilen çay ve sabah kumarından sonra Yoğurtçu Parkı'ndan Bahariye'ye yürümek. Esnaf muhabbetlerinin içinde o amansız yokuşu tırmanırken, sigaranın yıprattığı ciğerlere Kadıköy'ün havasını doldurmak. Antikacılar Sokağı'na doğru ilerlerken her köşesinde başka bir anının olduğu Kadıköy sokaklarında uyurgezer gibi anılara dalarak yürümek. Paramız olmadığında bile gelin bir çayımı için diyen, bize müşteri gibi değil de akrabalarıymış gibi davranan o mutlu esnafa selam vermek. Köşe başındaki pastaneden alınan poğaçaların, tam teşeküllü bir kahvaltıdan daha lezzetli olması... En sonunda Antikacılar Sokağı'na varmak, sanki Akdeniz'de küçük bir sahil kasabasının sokağıymış gibi gözüken sokakta anlamsızca mutlu olmak. Sokağın sonunda, sabahtan akşama Radyo Alaturka çalan o küçük çaycıda, hayatın akışını izlerken Hüseyin abiyle muhabbet etmek. İnsanların telaşlarını izlemek, konuşmalarını dinlemek. Herkes birbirinden bu kadar farklı gözükürken nasıl da herkesin aslında aynı olduğunu anlamak. Hüseyin abinin çevredeki esnafla atışmalarını dinlemek, her seferinde atışmaların gelin bir çay için diye sonuca bağlanması. Küçük iskemleler üstünde saatlerce durmaktan her tarafımızın ağrıması fakat bunu önemsememek. Muhabbetin tadını doyasıya çıkarmak. En sonunda bizi hiç birasız bırakmayan Yılmaz abi'ye gitmek, cebimizde ne kadar para var diye düşünmek zorunda olmadan gitmek. Selamlar Yılmaz abi diye girerken kapıdan, Yılmaz abinin ve yengemizin sesindeki enerjiyle bugün de Roman havası çalacağını anlamak. Sırf puroyu ne kadar sevdiğini bildiğimiz için ona aldığımız uyduruk half coronayı ona verirken, puronun boktanlığına bir şey demeden vay diyip sarılması. Geçin yeğenim derken, gerçekten yeğenleriymişiz gibi hissetmek. Güneşin yaktığı Kadıköy'de bardağın üstünde oluşan damlacıklarıyla her şeyiyle kusursuz bir arpa tanrısı gibi duran o 70lik birayla serinlemek. Hiçbir zaman konuşacak konuların bitmemesi. Bazen de sadece susup, huzurla Kadıköy'ü düşünürken hep beraber vurmak bardakları, yaşamaya, ne olursa olsun yaşamaya diyerek. Normalde 70ler-80lerden kalma romantik şarkılar çalan mekanda biz gelince direkt Ahmet Kaya açılması. Sağcı Yılmaz abi'nin sırf bizim için Grup Yorum, Kardeş Türküler açması. Sanki Kadıköy sadece bizimmiş gibi hissetmek. Sanki bizden başka kimse böyle sevemezmiş gibi Kadıköy'ü. Yan masada oturan hiç tanımadığımız iki Dev-Lisli kızla beraber Gündoğdu söylemek, Yılmaz abi'nin çok iyi kızlardır bir tanışın demesi ve aynı şeyi bizim için de kızlara söylemesi. Sonunda yıllar boyunca arkadaşmışız gibi, aşktan, sevgiden, öfkeden, siyasetten ve en önemlisi de Kadıköy'ün ne kadar güzel olduğundan bahsetmek. Giderek güzelleşen kafalarla akşamı bulmak ve mekan yavaş yavaş dolmuş insanlar sakince yemeklerini yerken, ses sisteminin kontrolünü ele alıp Roman havası açmak. Pervasızca, beceriksizce oynarken çevredeki ne yapıyorlar bakışlarının giderek eğlenen bir hale dönüşmesi. En sonunda mekandaki herkes katıldığında eğlenceye, sıradan yaşamların bir günlük zevkle yaşamak zevkiyle dolduğunu düşünmek. Biz nöbeti artık hareketlenmiş insanlara bırakırken, onların daha deminki sükunetlerinden nasıl olup da böylesine güzel bir şekilde sıyrılabildiklerini izlemek. İkram edilen biralar, verilen sigaralarla her şeyi paylaşmanın ne kadar güzel olduğunu anlamak. Bizde mutluluk fazlaydı, onlarda para. Her şeyi paylaşmak, Kadıköy gittikçe tenhalaşırken Barlar Sokağı haricinde. Hesap Yılmaz abi tarafından kuşa çevrilip getirilmişken bize, cebimizde ne varsa koymak ve sallana sallana yürürken Rıhtım'a doğru, sarhoş seslerimizle türküler söylemek. Kahkahalarımızla aydınlatmak sokakları. Sarhoşlara gülümseyerek bakılan belki de tek semt olan Kadıköy'de. Rıhtım... Gecenin ve denizin karışımıyla oluşan o havayı içine çekmek ve kollarını açmak denize karşı sarılmaya çalışır gibi. Sevgiliyi tutmaya çalışır gibi. Otobüs duraklarının sonundaki banklarda denize karşı, gülmekten çenemiz ağrımış bir şekilde sigara içmek, Haydarpaşa'ya bakıp da onu yıkan yangına küfretmek. Geceleri sokakların tek hakimi olan fareleri bile sevgiyle izlemek, sırf Kadıköy'ü onlarla paylaştığımız için. Sırf bizim gibi Kadıköylü oldukları için. Minibüslerde biter gece ve biz de Kadıköy'den çıkana kadar gözlerimizde sevgi demenin bile az kalacağı bir duyguyla izleriz Kadıköy'ü. Şüphesiz ki kimse bizim Kadıköy'e baktığımız gibi bakmamıştır Kadıköy'e.

15 Mart 2012 Perşembe

Rüyada Aşık Olmak

Yalnız insan için zordur.

Tanıştığın, gördüğün hiç kimseye hissetmediğin şeyleri rüyada olabilecek en yoğun şekilde hissersin. Alarm uyandırır seni, bir kez daha gitmezsen devamsızlıktan kalacağın dersi hiç umursamadan sikerim dersini de okulunu da diyip tekrar kapatırsın gözlerini. Uykuda o bilmediğin, sadece bilinçaltının yansıması olan kişiyle geçireceğin saatler her şeyden daha önemlidir. Sonra uyanırsın, tüm günün onu düşünerek geçer, uyumaya çalışırsın sürekli. O gün gözlerini kapalı tuttuğun süre, gözlerini açık tuttuğun süreden daha uzun olur. Saplantılı bir insansan bir günü de geçer bu. Sabahın akşamın aslında olmayan bir kişiyi hatırlamaya çalışmanın ızdırabından ibaret olur.

Ne kadar uyursan uyu, gerçek olamayacağını anlarsın bir süre sonra. İşte o an en kötüsüdür. ufak özellikleri benzese bile herkeste onu ararsın, herkes ona benzer. Ve niye böyle birisine aşık olamadığın için, niye karşına çıkmadığı için küfredersin her şeye. Mutlu sevgililere, bırakıp giden eskilere, bıraktığın eskilere, buldukları her yerde sevişen kedilere. hayatın anlamsız gibi gelir sana hafız. Bir rüyada da olsa en güzel anlarını yaşadın sen ve şimdi ayrılmış gibisin. Hiçbir önemi yok o mutlu, onu düşünerek geçen saatlerin.

Anlatmak istersin birilerine... Kimse anlamaz seni. gülerler, acırlar, akli dengenden şüphe duyulmasına kadar gider iş ısrar edersen. Kimseyi bulamazsın onun gibi, gerçekte aşık olduğun kişilerde bile. seneler geçer bazen, yüzünü unutursun, ne yaşadığınızı unutursun ama o kısacık rüyada ne kadar mutlu olduğunu, hiçbir zaman böyle hissedemediğini unutamazsın.

10 Mart 2012 Cumartesi

Bilinmezlik

Sıkılmıştım. İstanbul’da 25 senenin sonrasında hep aynı insanlarla, hep aynı sokaklarda geçen monotonluktan sıkılmıştım. İlkokul günlerimde sürekli incelediğim, Anchorage’dan, Wellington’a dünyanın her yerindeki şehirleri ister istemez ezberlememe sebep olmuş atlasın Türkiye sayfasını açtım. Gözlerimi kapattım yavaşça ve atlası nazik hareketlerle kaldırıp rastgele döndürerek bir anda masanın üstüne bıraktım ve her zaman olduğu gibi titreyen parmağımı bir noktaya koydum, Sivas diyordu.

İki gün sonra Sivas’a giden trende tanımadığım 4 kişiyle aynı kompartımandaydım. 22-23 saatlik bu yolculukta tek isteğim dinlenebilmekti. Hayır, kompartımanların daracık koltuklarında rahatlamaya çalışmaktan bahsetmiyorum. Şehrin uğultusunu, trenin gürültüsüyle değiştirip sonunda yeni bir sesle düşüncelerimle baş başa kalmaktı istediğim. Her zaman gazete başlıklarının kapkara öfkesine gülerek zaman geçiren ben, şimdi elimde hiç okumayı bile düşünmediğim gazetelerle, hiç gitmediğim bir şehre giderken, hiç tanımadığım insanların kokularıyla dolu bir kompartımandaydım. İlk gazeteyi açtım, gözlerim bilinçsizce satırları takip ediyordu fakat beni asıl meşgul eden şey kafama üşüşen düşüncelerdi. Hatıralar; çocukluktan, gençlikten ve gelecekle ilgili hayaller. Uzun zaman geçmişti “gerçekten” düşünmeden. İlk gazetenin sonuna geldiğimde uyandım ve kafamı gazetenin üstünden hafifçe kaldırdım. Bana bakıyordu. Gözlerimizin anlık buluşmasında hemen gözlerini indirdi ve gazeteyi okumaya devam etti. Ne olduğunu hiç anlamamıştım ve ikinci gazeteyi okumaya başlasam da aklım hep ondaydı. Kafamı her kaldırdığımda ümit dolu bir şekilde bana bakıyor oluyordu ve bana baktığını anladığımı görünce hemen kafasını eğiyordu.
Saatler süren bu utangaç saklambaç yorucu olmaya başlamıştı. Hava karardı, artık gazete okumak için fazlasıyla karanlıktı. Kompartımanın ışığı kendisini bile zar zor aydınlatıyordu. Fakat o, hala gazete okur gibi yapmaya devam ediyordu. Bakışları ümit yerine, acı doluydu. Kusmak isteyip de kusamıyor gibiydi. Hiç böyle bir durumda kalmamıştım şimdiye kadar ve giderek korkmaya başlıyordum. Bakışlarını kaçıran artık o değil bendim. Kendisini taşımaktan aciz tren ani bir şekilde sarsıldığında korkudan nefes alamayacak hale gelmiştim. Kamburmuş gibi eğilerek, hızlı adımlarla çıktım kompartımandan. Gidebilecek bir yerim olmamasına rağmen yürüdüm koridorda, yüzlerce metre koşmuş gibi hızlıca nefes alıp verirken, arkamdan ince bir ses pardon diye seslendi. Kafamı çevirmeye çalıştım, her şey ağırlaşmış gibiydi, uzun süre gittiğim spor salonunda ağırlık kaldırmak bile kafamı çevirmeye çalışmak kadar zor değildi. Ama sonunda başardım ve onu gördüm… Yüzü kararlılık ve şüphenin aynı anda verdiği çelişkinin acısıyla, sanki vücudunda elektrik varmış gibi kasılmıştı. Cevap veremedim, zaten konuşmaya çalışsam da sesimin çıkmayacağını biliyordum. Hiç böyle bir bilinmezlikte kalmamıştım. Hiçbir şey mantıklı gelmiyordu. Adımlarımı hızlandırdım, kompartımanlardan merakla çıkan kafalar ve onların sorularla dolu bakışları umrumda değildi… ve sonuna geldim. Geriye dönen yoldan başka gidecek bir yerim yoktu. Kurtulduğumu düşündüm. 19. yüzyılda altın avcısı madenciler gibi sevinçle dans ediyordum. Arkamı döndüm ve oradaydı. Akıl hastanelerinin unutulmuş köşelerinden gelen bir kahkahayla gülmeye başladım. Kahkahalar yerini bilinmezliğin içinde olmanın gözyaşlarına bıraktı ve o, düşmanım, konuştu. Yüz ifadesi sorularla doluydu.

“Çetin bey” dedi. Çetin bey de kimdi? “Çocuklarım programınızın çok büyük hayranları”, dedi, ben gözyaşları içinde sırtım duvara dayalı yavaşça yere çökerken. Ceketinin iç cebinden bir bıçak çıkarttı ve bana doğru uzattı. Bulanık görüşümle eline vurdum ve bir dolma kalem sessizliğin içinde yankılanarak vagonun bir köşesine yuvarlandı. “Bir imzanızı almak istemiştim” dedi… ve ben de dedim ki, hıçkırıklar içerisinde, konuşmakta zorlanan bir çocuk gibi: “Ne?”.